அடையாளம் காணப்பட்ட சிந்து சமவெளி-பாணன்
திராவிட நாகரிகத்தின் 100ஆம் ஆண்டு கிராமங்களிலிருந்து நகரங்களுக்கு சிந்துவெளி திராவிட நாகரிகம் கடந்து வந்த பாதை கிராமங்களில் சிந்துவெளி திராவிட நாகரீகம்
நாம் இதுவரை பண்பட்ட நாகரீக நகரங்களாக இன்றைய பாகிஸ்தானில் இருக்கும் ஹரப்பா, மொகஞ்சதாரா. ராஹிகரி மற்றும் தொலவீர என்பவற்றைத்தான் பார்த்திருக்கிறோம்.
மொசபடோமியாவில் (இன்றைய ஈராக்) அகழாய்வு செய்து ஜெர்மன் கொண்டு சென்ற சில (பண்ட்லிப்பி) களிமண் எழுத்துகளில் இருந்து எடுத்த தகவலின் படி சிந்துச்சமவெளி திராவிட நாகரீகத்தின் நகரங்களில் ஒரு லட்சம் முதல் லட்சத்து எண்பதாயிரம் பேர் வரை வசித்திருக்கலாம் என்று தெரியவருகிறது.
இந்த மக்களுக்கான உணவுத்தேவை வயலில் இருந்து வந்திருக்கவேண்டும், வெறும் உணவுத்தேவை என்பது மட்டுமல்ல, இன்றும் நகரங்களில் கிடைக்காத பல பொருட்கள் தூரக் கிராமங்களில் இருந்துதான், வருகிறது.
மெசபடோமியா குறித்த பதிவுகளில் சிந்து திராவிட நாகரீகப் பகுதிகளில் இருந்து மயிற்தோகை, யானைத்தந்தம், மசாலாப் பொருட்கள், பட்டு நூல்கள், பருத்தி ஆடைகள், அரிசி, பார்லி, கம்பு, கேள்வரகு, பால் பொருட்கள் ஆடு, மாடு, எரிப்பதற்கு மரக்கட்டைகள் என 80 விழுக்காடு பொருட்களுக்கு நகர மக்கள் கிராமங்களை நம்பித்தான் இருந்தனர்.
அப்படி என்றால் நாகரிக நகரங்களை மட்டுமே பேசும் நாம், சிந்துவெளி திராவிடச் சமூக மக்களின் கிராமங்கள் குறித்து கவனம்
செலுத்தவில்லையா? என்ற கேள்வி எழுவது இயல்பே!
இன்றுதான் பாகிஸ்தான், ஆப்கானிஸ்தான், இந்தியா அன்று ஹிந்துகுஷ் மலைக்கு கீழான இந்தியத் தீபகற்பம் மட்டுமே.
சிந்துவெளிக்கு தெற்கே தார் பாலைவனம், அதனைக் கடந்தால் தக்காண பீடபூமி – அதற்கு கீழே தமிழ்பேசும் பகுதி – இதன் மேற்கு கடற்கரைப் பகுதியில் இருந்து 5000 ஆண்டுகளாக அரபிக்கடல் மார்க்கமாக வணிகம் நடந்து வந்துள்ளது.
இந்தக் கடலும் கிராமங்களையும் நகரங்களையும் இணைக்கும் ஒரு முக்கிய பாதையாக அமைந்தது.
கிறிஸ்துவிற்கு ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே ஆபிரகாம் மண்ணை ஆண்ட ராஜா சுலைமான் அரசவையில் கீழைத்தேய நாடுகளில் இருந்து கொண்டுவரப்பட்ட பொருட்களின் பட்டியல் பண்டைய நூல்களில் இருந்தும் இஸ்லாமிய கிறிஸ்தவ மதநூல்களில் இருந்தும் கிடைக்கிறது.
மொழி பெயர்ப்பு
நிலம் மற்றும் கடல் மார்க்கமாக வர்த்தகம் செய்வதற்கான மூலோபாய இடத்தின் காரணமாக பாலஸ்தீனம் ஒரு முக்கியமான மய்யமாக இருந்தது. இது ஆசியாவையும் ஆப்பிரிக்காவையும் தரைவழியாக இணைக்கிறது. எகிப்துடன் சேர்ந்து, அட்லாண்டிக் – மத்தியதரைக் கடல் மற்றும் செங்கடல் – இந்தியப் பெருங்கடல் நீர்வழிகளில் துறைமுகங்களைக் கொண்ட ஒரே பகுதி இதுவாகும்.
தகவல் களஞ்சியமான பிரிட்டானிக்காவில் இருந்து https://www.britannica.com/biography/Solomon.
சுலைமான் பாலஸ்தீனத்தின் வணிக விதியை நிறைவேற்றி அதனை மிகப்பெரிய உயரத்திற்கு கொண்டு வந்ததாக கூறப்படுகிறது. அவரது பேரரசின் இயல்பு முக்கியமாக வணிகமாக இருந்தது. மேலும் அது அவருக்கும் நட்பு ஆட்சியாளர்களுக்கும் நிலம் மற்றும் கடல் வழியாக வர்த்தகத்தை அதிகரிக்க உதவியது. சாலமன் ஆட்சியில் குறிப்பாகக் கொண்டாடப்பட்ட ஒரு அத்தியாயம் அவர் வருகை – ஷெபாவின் ராணி, அதன் செல்வந்த தெற்கு அரேபிய இராச்சியம் செங்கடல் பாதையில் இந்தியப் பெருங்கடலுக்குள் இருந்தது. சாலமனுக்கு அவரது வர்த்தக வலையமைப்பைப் பராமரிக்க அவரது தயாரிப்புகள் மற்றும் அவரது வர்த்தக வழிகள் தேவைப்பட்டன, மேலும் அவரது பாலஸ்தீனிய துறைமுகங்கள் வழியாக மத்தியதரைக் கடலில் தனது பொருட்களை சந்தைப்படுத்த சாலமனின் ஒத்துழைப்பு தேவைப்பட்டது.
அதாவது சிந்து வெளி திராவிட நாகரீகத்தின் தொடர்ச்சி தான் சிந்துவெளி நாகரீகம் அழிந்த பிறகான ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்திய தீபகற்பத்தில் தெற்கில் இருந்து(இன்றைய தமிழ்நாடு கேரளா, கருநாடகா மேற்குப் பகுதி) பொருட்கள் தொடர்ந்து சென்றது மேலே கூறிய பதிவில் இருந்து உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளது.
4,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு
சிந்துவெளி திராவிட நாகரீகம் திடீரென்று உருவாகி இருக்காது. 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பெரு நகரங்கள் உருவாகிறது என்றால் அதற்கு முன்பு ஆயிரம் ஆண்டுகளாக கிராமங்கள் உருவாகி இருக்கவேண்டும்.
இதற்கான ஆய்வுகள் ஏற்கெனவே மகாரட்டிரா, மத்தியப் பிரதேசம், குஜராத் மற்றும் ஆரவல்லி மலைத்தொடரில் நடந்துள்ளது. ஆனால், கீழடி போல் மிகவும் நுட்பமாக நடக்கவில்லை.
கட்ச் மாவட்டத்தின் தலைநகரான புஜ் நகரில் இருந்து 200 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் தோலா விரா கிராமம்.
காதிர் பேட் தீவில் இந்த கிராமம் அமைந்துள்ளது. உள்ளூர் மக்களால் ‘கோட்டா திம்பா’ என்று அழைக்கப்படும் இந்த அகழ்வாராய்ச்சிப் பகுதியில், சுமார் 5,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஒரு சிந்து சமவெளி நாகரிக மக்கள் வாழ்ந்துவந்தனர்.
இந்தியத் தொல்லியல் ஆய்வகமும், காந்திநகரில் உள்ள அய்.அய்.டி குழுவினரும் நடத்திய ஆய்வில், தோலா விராவில் மிகப் பெரிய நீர் சேமிப்பு கட்டமைப்பு இருந்தது கண்டறியப்பட்டுள்ளது.
நவீனத்துவம் மிக்க நகரமைப்பு, கால்வாய் திட்டம், கட்டடங்கள் ஆகியவற்றுக்கு சிந்து சமவெளி நாகரிகம் புகழ் பெற்றது.
நில அளவை, கலை மற்றும் பிற திறன்களில் சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தினர் நிபுணத்துவதுடன் விளங்கியுள்ளனர். தோலா விரா பாலைவனத்தில் அமைந்திருந்தாலும், அது வளம் மிக்க மற்றும் கலாச்சார பன்முகத்தன்மை மிகுந்த நகரமாக இருந்துள்ளது.
“சிந்து சமவெளி நாகரிக மக்கள் பாலைவனத்துக்குள் ஒரு நவீன நகரத்தையே உருவாக்கியுள்ளனர். தோலா விரா ஒரு பன்னாட்டு வர்த்தக நகராகவும் இருந்துள்ளது.”
“தோலா விரா நகரம் நிறுவப்படும் முன்பே அங்கு ஒரு ஆய்வு செய்யப்பட்டுள்ளது. அதன் புவி அமைப்பு அங்கு ஒரு வர்த்தக நோக்கிலான துறைமுகத்தை நிறுவுவதற்கு ஏதுவாக இருந்துள்ளது.”
“பாலைவனத்தால் அந்த நகரம் சூழப்பட்டிருந்தாலும், அங்கு வாழ்ந்தவர்கள் அதற்கு ஒரு தீர்வைக் கண்டறிந்தனர்.”
“தோலா விரா நகரின் இரு பக்கங்களிலிலும் மான்சர் மற்றும் மான்கர் ஆகிய இரு நதிகள் பாய்ந்துள்ளன. மழைக்காலங்களில் மட்டுமே அந்த நதிகளில் நீரோட்டம் இருந்துள்ளது. எனவே அவற்றின் நீரை தங்கள் நகருக்குத் திருப்ப அவர்கள் ஒரு திட்டம் வகுத்தனர்.”
“நதியின் குறுக்கே தடுப்பணை கட்டி, எப்போதெல்லாம் நீர் பாய்ந்துள்ளதோ அப்போதெல்லாம் நீரை தங்கள் நகருக்கு நீரைத் திசை திரும்பியுள்ளனர். கால்வாய், நிலத்தடி நீர்த் தொட்டி ஆகியவற்றை அவர்கள் கட்டமைத்து நீர் தேவைகளை சமாளித்தனர். இதன்மூலமே அவர்கள் பாலைவனத்துக்குள் பசுமையைக் கொண்டுவந்தனர்.”
கட்ச் பகுதியில் உள்ள தோலா விரா மற்றும் அகமதாபாத் அருகே உள்ள லோத்தல் ஆகிய நகரங்கள் ஹரப்பா நாகரிகம் என்று அழைக்கப்படும் சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தின், இன்றைய குஜராத்தில் அமைந்துள்ள, கிராமங்கள் இருந்த பகுதிகள் ஆகும். இக்கிராமங்கள் சுமார் 6,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இருந்ததாக முனைவர் சமர் கண்டு தனது நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
அரியானாவில் உள்ள “ராக்கிகார்ஹி மற்றும் பிற பகுதிகளில் சமீபத்தில் அகழ்வாராய்ச்சியில் கிடைத்த தகவல் சிந்து சமவெளி நாகரிகம் குறைந்தது 5,500 ஆண்டுகள் பழைமையானது என்பதை உணர்த்துகிறது.”
இந்தியாவின் அரியானா மாநிலத்தின் ஹிசார் மாவட்டத்தின் மேற்கில் காக்கர் ஆற்றின் சமவெளியில் அமைந்த பண்டைய தொல்லியல் நகரம் ஆகும். சிந்துவெளி நாகரிகத்திற்கு முந்தைய காலத்தின் எச்சங்களைக் கொண்ட இத்தொல்லியல் களம், டில்லியிலிருந்து வடமேற்கே 150 கி.மீ. தொலைவில் உள்ளது.
105 எக்டேர் பரப்பளவு கொண்ட இராக்கிகடி பகுதி நீர்வளமும் நிலவளமும் அதிகம் உள்ள பகுதி ஒருபுறம் சட்லஜ் மறுபக்கம் யமுனா, கிளைநதியான காகர் ஹக்ரா போன்றவை ஓடியதால் நிலத்தடி நீர் எப்போதும் குறையாமல் இன்றும் உள்ளது. அதே போல் மூன்று நதிகளின் வண்டல்களும் இப்பகுதியில் படிந்து மண்ணை வளமாக்கி உள்ளது.
சிந்துவெளி நாகரீகத்திற்கு முந்தைய இராக்கிகடி தொல்லியல் களம் கி.மு. 6420 – 6230 மற்றும் கி.மு. 4470 – 4280 ஆண்டுகளுக்கு இடைப்பட்டதாகும். பின்னர் இப்பகுதியானது, கி.மு. 2600 – 1900களில் உச்சத்திலிருந்த சிந்துவெளி நாகரீகத்தின் ஒரு பகுதியாக எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது.
இராக்கிகடி தொல்லியல் களத்தை 2011 முதல் டெக்கான் முதுநிலை கல்லூரி மற்றும் ஆய்வு நிறுவனம் மற்றும் அரியானா மாநில தொல்லியல் துறையும் இணைந்து தொடர்ந்து அகழ்வாராய்ச்சி மேற்கொண்டு வருகிறது. இத்தொல்லியல் அகழாய்வில் கண்டெடுத்த தொல்பொருட்கள் குறித்த விவரங்கள் அரசால் வெளியிடப்படுகிறது.
மே, 2012இல் இராகி கர்கி தொல்லியல் களத்தை, அழிவின் விளிம்பு நிலையில் உள்ள, ஆசியாவின் பத்து தொல்லியல் களங்களில் ஒன்றாக உலகாளவிய பாரம்பரிய நிதியம் அறிவித்துள்ளது.
இத்தொல்லியல் களத்திற்கு அருகே காளிபங்கான் குணால், பாலு மற்றும் பிரானா போன்ற சிந்துவெளி நாகரிகத்திற்கு முந்தைய தொல்லியல் களங்கள் உள்ளன.
சிந்துசமவெளி திராவிட நாகரீகத்தின்
மத்திய இந்திய கிராமங்கள் தைமாபாத் (Daimabad) இந்தியாவின் மகாராட்டிரா மாநிலத்தின் அகமத்நகர் மாவட்டத்தில், சிறீராம்பூர் வருவாய் வட்டத்தில், கோதாவரி ஆற்றின் துணை ஆறானா பிரவரா ஆறு பாயும் தொல்லியல் களமும், கிராமமும் ஆகும்.
இத்தொல்லியல் களத்தை முதலில் 1958-இல் பி.ஆர்.போபார்திகர் கண்டுபிடித்தார். பின்னர் 1958-1959 முதல் இந்தியத் தொல்லியல் ஆய்வகம் தைமாபாத் தொல்லியல் களத்தை மூன்று முறை அகழ்வாய்வு செய்தது. இறுதியாக 1975-1976 மற்றும் 1978-1979 ஆண்டுகளிலும் தைமாபாத் தொல்லியல் களத்தை எஸ்.ஏ.சாலி தலைமையில் ஆய்வு செய்தனர்.
தைமாபாத் தொல்லியல் களத்தின் தொல்பொருட்களை ஆய்வு செய்ததில் அவைகள் தக்காண பீடபூமி வரை பரந்திருந்த பிந்தைய அரப்பா காலப் பண்பாட்டைச் சேர்ந்தது என அறியப்பட்டது. தைமாபாத் தொல்லியல் அகழாய்வில் பிந்தைய அரப்பா பண்பாடு , சவல்தா பண்பாடு தைமாபாத் பண்பாடு, மால்வா பண்பாடு மற்றும் ஜோர்வே பண்பாட்டுக் காலங்களின் தொல்பொருட்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளது.
இத்தொல்லியல் களத்தில் பிந்தைய அரப்பா பண்பாட்டுக் காலத்திய இரு எருதுகள் இழுக்க, ஒரு மனிதன் ஓட்டும் சிற்பம், 45 செ.மீ. நீளம், 16 செ.மீ. அகலம் கொண்ட வெண்கலத் தேர் சிற்பம் மற்றும் 3 பிற வெண்கலச் சிற்பங்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளது
சங்கனக்கல்லு என்பது கற்காலம் (கி.மு. 3000) பழைமையான தொல்பொருள் தளமாகும். இது கிழக்கு கருநாடகாவில் உள்ள பெல்லாரியில் இருந்து சுமார் 8 கி.மீ. தொலைவில் உள்ளது.
சிந்துச்சமவெளி நாகரீகத்தின் தொடர்ச்சியில் தென் இந்தியாவில் முதலில் வரும் முக்கிய பகுதியாகும். தென்னிந்தியாவின் ஆரம்பகால குடியிருப்புகளில் ஒன்றாகும்,
இது 1,000 ஏக்கர் பரப்பளவில் பரவியுள்ளது. சங்கனகல்லு மற்றும் குப்கலில் பரவிய சிவப்பு – பழுப்பு படிம மண் அடுக்கு உள்ளது. இது கி.மு.5000க்கு முந்தையது. மேற்பரப்பின் அகழ்வாராய்ச்சியில் அதிக எண்ணிக்கையிலான மட்பாண்டங்கள், கல் அச்சுகள் மற்றும் பிற கற்கால கருவிகள் வெளிப்பட்டதால் இந்த தளம் புதிய கற்கால தொழிற்சாலை தளமாக கருதப்படுகிறது.
சன்னாரசம்மா மலையில் பெண்டாப்புடி சுப்பாராவ் என்பவரால் 1946ஆம் ஆண்டு முதன்முதலாக இந்த இடம் பெருமளவில் தோண்டப்பட்டது. சுப்பாராவ் அவர்களின் கலாச்சாரத்தை 3 கட்டங்களாகப் பிரித்தார்: சங்கனக்கல்லு முதன்முதலில் குடியேறிய கிராமம் – இங்கு செங்கலால் ஆன கீழடியில் கிடைத்த சிவப்பு கருப்பு மட்பாண்டங்கள் கிடைத்தது.
இங்கு கிடைத்த மட்பாண்டங்கள் மிகவும் நன்றாகவும், மெல்லியதாகவும், மெருகூட்டப்பட்டதாகவும் இருந்தன. ஒரு சில பானைகளில் துளையிடப்பட்டு இருந்தது. சமீபத்தில் சில மண்பாண்டங்களில் உள்ள துளைகள் அப்பாத்திரத்தில் வைக்கும் உணவுப்பொருள் கெட்டுப்போகமல் இருப்பதற்காக பயன்படுத்தி இருக்கலாம் என்று தெரியவந்தது.
சங்கனகல்லுவில் குடியேறிய மக்கள் ஆரம்பகால விவசாயிகளாக இருந்தனர். அவர்கள் சிறு தினை மற்றும் பயறு வகைகளை பயிரிட்டனர். அவர்கள் ஆடு, மாடுகளை பராமரித்து, சாணத்தை (சாம்பல் மேடுகள்) கொட்டுவதற்கு தனி இடங்களை வைத்திருந்தனர்.
